چنین گفت رســتم به سهـــراب یل*****که من آبـــرو دارم انــــــدر محـــل

مکن تیز و نازک ، دو ابـروی خود****دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی خود

شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت*****بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت

اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود****که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب*****که مامش ترا می نمــــاید کبــــــاب

اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم*****دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم

چوشوهر دراین مملکت کیمــیاست****زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست

خودت را مکن ضــــایع از بهــراو****به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو

دراین هشت ترم،ای یلِ با کـلاس*****فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس

توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی*****چرا رشــته ات را پزشـکی زدی

من ازگـــــــــور بابام، پول آورم******که هــرترم، شهـریه ات را دهـم

من از پهلــــــوانانِ ­ پیــشم پـــسر*****ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر

چو امروزیان،وضع من توپ نیست****بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست

به قبـض موبایلت نگـه کرده ای******پــدر جــــد من را در آورده ای

مسافر برم،بنـده با رخش خویش*****تو پول مرا می دهی پای دیـــش

مقصّر در این راه ، تهیمیــنه بود*****که دور از من اینگونه لوست نمود

چنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر*****بُوَد گفـــته هایت چو شهـد وشکر

ولـی درس و مشق مرا بی خیـال*****مزن بر دل و جان من ضــد حال

اگرگرمِ چت یا اس ام اس شویــم***ازآن به که یک وقت دپرس شــویم